Zaterdag 7 september 2019 heeft er een bijeenkomst plaatsgevonden met de belangenorganisaties voor geadopteerden die het Gezamenlijk Plan Belangenorganisaties bij het Ministerie Justitie en Veiligheid hebben ingediend.
Een zeer constructief overleg. Zodoende kijken wij terug op een waardevolle bijeenkomst en zien uit naar de continuering van de prima samenwerking.
Anja Meulenbelt schreef hierover onderstaande impressie, waarvoor dank:
ADOPTIEKINDEREN, nu volwassen, eens gehaald uit andere landen. Pas in de laatste jaren wordt bekend hoeveel misstanden daarbij voor kwamen. Kinderen als handelswaar, kinderen die werden geroofd, kinderen waarvan de ouders dachten dat ze waren gestorven, of niet wisten waar ze heen verdwenen, en nu volwassen kinderen die hemel en aarde moeten bewegen om er achter te komen waar ze vandaan komen, wie hun ouders waren, hoe ze eigenlijk heetten en hoe oud ze precies zijn.
Ik ben te gast bij een bijeenkomst van de United Adoptees International, een overkoepeling van vele organisaties die de belangen behartigen van voormalige adoptiekinderen uit een reeks van landen.
In de ruimte bij Single SuperMoms zitten mensen uit Brazilië, India, Vietnam, Zuid-Korea, Indië, Sri Lanka, Bangladesh, Haiti. Met Nederlandse achternamen. Gezamenlijk proberen ze de overheid ter toe te brengen om hen te ondersteunen bij het vinden van hun families, in het kader van hun recht op identiteitsherstel. Daarvoor moeten er reizen worden gemaakt, moeten weeshuizen en adoptieorganisaties hun archieven openen en hun dossiers afstaan.
Ik spreek met een vrouw die er achter is gekomen dat haar natuurlijke moeder haar niet heeft afgestaan, zoals ze altijd dacht, maar dat haar vader die wilde hertrouwen haar heeft weggegeven. Haar moeder heeft jaren naar haar gezocht. Ze hebben elkaar weer gevonden. Ze blijkt een zusje te hebben. Ze heeft haar geboortenaam weer terug. Het zijn schrijnende verhalen die ik hoor, en lang niet altijd met een happy end.
Over al die verhalen heen hangt een koloniaal westerse waas: hoe aardig het van ‘ons’ is dat we kinderen uit arme landen een betere toekomst gaven en nieuwe en meer geschikte ouders door ze hierheen te halen. Wat de kinderen zelf willen, of zouden hebben gewild kwam niet ter sprake. Ik spreek een man die zegt dat hij liever arm was gebleven, in zijn eigen land, dan nu nergens meer te horen. Voor veel van hen geldt dat hun geschiedenis is verdonkeremaand, dat ze door het leven gaan met het verhaal dat hun ouders hen hebben weggegeven, of verkocht. Uit nood. Dat het geld dat die kinderen hebben gekost, het ging soms om tienduizenden guldens, beter uitgegeven had kunnen worden om hen een toekomst te geven in hun eigen land, bij hun eigen familie, was niet aan de orde. Inmiddels is er internationaal veel kritiek gekomen en wordt deze interlandelijke adoptie aan banden gelegd in het kader van de rechten van de kinderen zelf. Nu moet er nog recht gedaan worden aan al die kinderen van toen die willen weten wie ze zijn.
Ik vond het een aangrijpende bijeenkomst.
Ik kom er zeker nog eens op terug.
English
Deutsch